Het is zomaar een dag, ergens in Nederland, zomaar een team. Een team zoals er vele zijn; medewerkers met hart voor de zorg, hoge werkdruk, onderbezetting en bewoners met onbegrepen gedrag. Hoewel onbegrepen? Wat weet je nog niet van de dhr. of mw. want bij nader onderzoek blijkt het veelal niet eens zo heel erg onbegrepen.
In de (zorg)opleiding leert men over de vele vormen van dementie, wat nu specifiek hoort bij de ziekte van alzheimer of vasculair. Maar leren we ook over benadering, over hoe we erachter kunnen komen wie de persoon tot nu is geweest. Over wat er belangrijk was en is in zijn of haar leven, over wat men aan gewoontes en routines heeft?
Leren we ook over onszelf? Hoe wij, met alle werkdruk die er is, het beste contact kunnen maken met de persoon met dementie? Over wat je beter wel en beter niet kunt doen.
Leren we hoe we het beste kunnen samenwerken? Dat je vooral je collega mag vragen; hoe doe jij dat, als hij of zij het contact ‘anders’ en misschien wel beter tot stand kan brengen.
Die school voor afleren is er wel, ik noem dat de dagelijkse praktijk. Want als je mazzel hebt kom je in een leeromgeving waar ruimte is om ‘af te leren’. Waar ruimte is om samen te kijken wat wel werkt en ja, dat ziet er soms heel anders uit dan je hebt geleerd op school.
