Afgelopen week had ik een onverwacht mooi gesprek terwijl ik aan t wachten was voor mijn afspraak. Op zich niet zo bijzonder zou je kunnen zeggen maar dat was deze wel.
Want het bleek dat deze persoon heel erg stotterde en dat werd alsmaar erger tijdens het gesprek.
Ze was gewoon niet gewend dat er naar haar geluisterd werd, dat ik de tijd nam om haar uit te laten praten. Want haar ervaring in gesprekken is die van woorden invullen en aanvullen, onderbreken of men gaat t oplossen (ja hoe dan?)
Deze persoon was in de war omdat ik haar uit liet praten en daardoor ontstond er kortsluiting in haar hoofd, het stotteren werd erger. Ik heb het even opgezocht ‘Stotteren wordt vaak uitgelokt door stress. Iemand die stottert zal eerder haperen wanneer hij gespannen, emotioneel, vermoeid of opgewonden is.
Ik zie een parallel met mijn werk. Hoe we bij mensen met dementie maar ook mantelzorgers, onvoldoende tijd nemen om de ander uit te laten spreken. Dat we invullen en aanvullen waardoor we waardevolle informatie gaan missen en ‘denken’ dat we het dan begrijpen. Dat er dan zomaar iets in een dossier komt te staan wat gebaseerd is op, ja wat? Onze invulling dus.
Want stress en spanning doen wat met je, op je denken maar zeker ook op je uitingen.
De tijd nemen, wanneer heb jij voor t laatst tijd genomen voor een gesprek? En? Ben benieuwd naar je ervaring
